Wulkany na Islandii. Zapraszamy do krainy ognia i lodu

Poniższy tekst ukazał się w wydaniu nr 01(35)/2024.

Tekst Joanna Kijowska-Oberc

„Gdzie lodowiec styka się z niebem, ląd przestaje być czymś ziemskim, a ziemia i niebiosa tworzą jedno…” 

Halldór Laxness, „Heimsljós

Jeszcze kilka sekund – pomyślałam, nagrywając film z drogi numer 1, wijącej się wzdłuż brzegu fiordu Hvalfjörður. Surrealistyczny błękit wody, bazaltowe góry i spływające z nich wodospady w ciągu 10 dni przestały być dla nas niecodziennym widokiem. Zmęczone ręce z coraz większym trudem trzymały smartfona. Jednak  po upływie owych kilku sekund, zza kolejnego zakrętu wyłonił się krajobraz tak zdumiewający, że poczuliśmy… wyrzuty sumienia. Przez to, że opanowała nas rutyna. Aby zadośćuczynić, nie wyłączyłam nagrywania. Mimo że ręce zaczynały drżeć.

Góra Kirkjufell, znana ze swego charakterystycznego kształtu, od którego pochodzi jej nazwa (pol. Kościelna Góra). Zdjęcie Joanna Kijowska-Oberc

Góra domem elfów

Jadąc z Keflaviku wynajętym samochodem po 20 minutach  docieramy do południowego wybrzeża – odtąd widok oceanu po prawej i gór po lewej stronie będzie nam towarzyszył przez ponad 400 km. Jest początek maja, więc islandzka przyroda przygotowuje się do sezonu wegetacyjnego, tak jak w Polsce dzieje się to w marcu.

O tej porze roku trzeba liczyć się z tym, że drogi prowadzące do środkowej części wyspy (tzw. interior) będą zamknięte. Wskutek wiosennych roztopów pokonanie rwących rzek bywa niemożliwe, tymczasem do wielu pięknych lokalizacji dotrzeć można jedynie przez rzeki. Dlatego wodospad Glymur zobaczyliśmy tylko z daleka. Szkoda, biorąc pod uwagę, że są to tereny sprzyjające miłośnikom trekkingu. Problemy pojawiają się również w północnej części wyspy, gdzie w maju może wciąż zalegać śnieg, wskutek czego drogi pozostają nieprzejezdne. Mając tego świadomość, zaplanowaliśmy naszą islandzką przygodę w oparciu o atrakcje znajdujące się przy południowym i zachodnim wybrzeżu.

Nocujemy w Sólheimahjáleiga, maleńkiej osadzie leżącej u podnóża wulkanu Katla. W serialu o tym samym tytule, nagrywanym 25 km stąd, długotrwała erupcja Katli ma związek z dziwnymi zjawiskami... Jednak wulkan pozostaje ukryty (przynajmniej na razie) pod powierzchnią lodowca Sólheimajökull, zatem widok z okien guesthouse’u, łączący jego biel, zieleń pastwisk i czerwień dachu kapliczki to dla nas czysta sielanka. Po drugiej stronie osady spośród łąk wyrasta Mt. Pétursey (275 m n.p.m.) – góra niegdyś otoczona przez morską wodę i służąca Wikingom w XIII w. za wyspę fortecę, dziś zaś będąca podobno domem… elfów. W świetle zachodzącego słońca, jej sylwetka przypomina mi australijską Uluru.

Wyjątkowa uroda koni islandzkich doskonale wpisuje się w krajobraz wyspy. Islandery obserwujemy bardzo często na bezkresnych łąkach wzdłuż trasy nr 1. Zdjęcie Joanna Kijowska-Oberc

...