Zimowa wyprawa przez Beskid Wyspowy i Gorce - wędrówka na Mogielicę oraz Krzystonów

Poniższy tekst ukazał się w wydaniu nr 01(35)/2024.

Tekst Kuba Polanowski

Ruszamy w sobotni poranek chwilę po godzinie 6. W Krakowie wsiadamy w pociąg i jedziemy do Wieliczki. W Wieliczce czeka nas jeszcze kurs autobusową linią A9 przez Dobczyce, Porąbkę i Dobrą. Do Tymbarku docieramy po godzinie i 15 minutach. To niewielka miejscowość (ok. 400 m n.p.m.) położona w centrum Beskidu Wyspowego w dolinie Łososiny. Słynie oczywiście z produkowanych tu soków owocowych. Otoczony jest wzniesieniami Zęzowa (705 m n.p.m.), Paproci (643 m n.p.m.) i Łopienia (961 m n.p.m.). 

Podchodzimy do starej stacji kolejowej. Na drzewie przy tablicy informacyjnej witamy żółtą kropkę – to początek naszej przygody. Liczący 43 km żółty szlak poprowadzi nas aż do Nowego Targu. Szybka rozgrzewka i obieramy kierunek na Mogielicę.

Schronisko na Turbaczu i Metysówka na Hali Długiej. Widok z Polany Przysłopek. Zdjęcie Kuba Polanowski

Pierwsze problemy z orientacją

Warunki są doskonałe, jest bezwietrznie, słonecznie, a temperatura lekko na minusie. Robię zdjęcia mieniącego się kolorowo śniegu. Za stacją benzynową zaczyna się pierwsze podejście. Ostatnie zabudowania osiedla Uchacz, a za nim widoki na górujące nad miejscowością Zęzów, Paproć, Rysią Górę i wyłaniającą się między nimi Kamionną. Rozejście szlaków stawia nam trudny wybór. Nadrobić kilka kilometrów i iść przez widokowy Łopień, czy oszczędzać siły na czarną godzinę. Nie decydujemy się na dodatkowe kilometry. Później będziemy sobie wdzięczni. 

Omijamy Łopień Wschodni (805 m n.p.m.) i wędrujemy lasem. Towarzyszą nam tablice turystycznych i przyrodniczych ścieżek edukacyjnych. Dochodzimy do widokowej polany z której widać Pasmo Sałasza, Jaworza i Limanową. Za polaną mamy jednak pierwsze problemy orientacyjne. Widzimy wiele śladów w śniegu, a szlak jest rzadko znakowany. Włączamy nawigację i schodzimy do drogi asfaltowej w Słopnicach Królewskich (ok. 600 m n.p.m.). Idziemy nią ponad 2 km. Na horyzoncie wreszcie pojawia się Mogielica z wieżą widokową - najważniejszy cel dzisiejszej wędrówki.

Najwyższy szczyt Beskidu Wyspowego

Z lasu za Słopnicami wybiegają dwa psy, a potem koń ciągnący sanie wypełnione drewnem. Tu zaczyna się najbardziej wymagający odcinek - 550 metrów podejścia. Wejście na Mogielicę potrwa znacznie dłużej niż zakładaliśmy. Zaczynam czuć wodę w butach, które nie podołały wyzwaniu. To źle, bo zostało jeszcze 35 km. Siłą woli narzucamy szybsze tempo, żebym mógł rozgrzać stopy. Zmiana skarpet nie pomoże, bo zaraz i tak będą przemoczone.

Doliną Czarnej Rzeki pniemy się w górę na Polanę u Błazka (ok. 790 m n.p.m.). Nad lasem góruje wieża, to już naprawdę niedaleko. Znakom żółtym towarzyszą odtąd biało-czerwone. Na ostatnim stromym podejściu zaczyna się bowiem ścieżka historyczno-edukacyjna śladem oddziału partyzanckiego “Wilk”. Po godzinie wchodzimy na teren Rezerwatu Przyrody Mogielica. Chwilę później jesteśmy na Mogielicy (1170 m n.p.m.), najwyższy szczycie Beskidu Wyspowego, należącym do Korony Gór Polski. To rozległy masyw z bocznymi grzbietami Jasienia i Ostrej. Faunistyczny rezerwat na kopule szczytowej chroni między innymi głuszce, rysie i wilki. Zachował się też tutaj jedyny, naturalny świerkowy las górnoreglowy w całym pasmie.

Mamy szczęście - widoczność jest doskonała i właśnie zbliża się zachód słońca. Na wieży strasznie wieje, więc trochę marzniemy, ale zdjęcia same się nie zrobią. Mamy fantastyczny widok na okoliczne pasma: Beskid Sądecki, Makowski, Żywiecki, Gorce, resztę Beskidu Wyspowego i Tatry. 

...