5 najciekawszych tras górskich na wiosnę. Odkryj mniej uczęszczane szlaki i uroki Karkonoszy, Tatr, Beskidów i Masywu Śnieżnika

Poniższy tekst ukazał się w wydaniu nr 4(38)/2024.

Ostatnio słyszałam, że wśród rzeczy, które są w życiu pewne, jest deszcz podczas majówki. Z kolei nasz redakcyjny kolega, Kuba Woźniak, uważa, że mamy tylko dwa rodzaje pogody: dobra i bardzo dobra. Ta pierwsza wiąże się z zauważalnie mniejszą liczbą osób w terenie. Jakakolwiek pogoda zastanie Was w długi majowy weekend, wybierzecie się na jeden z proponowanych przez nas szlaków. Trzymając się zasady, że nie ma złej pogody, są tylko źle ubrani ludzie.

Karkonosze ze stron powieści

Na początek przenieśmy się w Karkonosze, na mało popularny szlak, choć pewnie znany - przynajmniej ze stron powieści - czytelnikom górskiego kryminału „Schronisko, które przetrwało” Sławka Gortycha. Tę właśnie trasę proponuje autor książki.

– Karkonosze były pierwszymi górami, które odkryłem jeszcze jako dzieciak. Piękno ich krajobrazów skradło mi serce. Historia tych gór kryje natomiast mnóstwo tajemnic, które staram się wplatać w fabułę moich kryminałów – tłumaczy.

Niebieski szlak wznosi się ze Szpindlerowego Młyna (czes. Špindlerův Mlýn, ok. 720 m n.p.m.), przecinając zbocza góry Stoh (1607 m n.p.m.). Zimą zamknięty z uwagi na zagrożenie lawinowe, pnie się ostro w górę przez kocioł Świętopietrskiego Potoku (Svatopetrský potok).

– Odkryłem ten szlak dopiero parę lat temu. Byłem bardzo zdziwiony, że jest tam tak pięknie. Zakosami idziemy bardzo stromo w górę, aż w końcu docieramy do malowniczej wioseczki Klínové Boudy (ok. 1227 m n.p.m.), jednej z najwyżej położonych osad górskich w całych Karkonoszach – opowiada autor bloga „Zagubiony w Karkonoszach”.

Szlak odbija w lewo i zmienia kolor na zielony. Po 20 minutach dochodzimy do schroniska Chalupa Na Rozcesti (1350 m n.p.m.). Tu możemy usiąść w ogródku i skosztować tradycyjnej karkonoskiej kuchni. Dodatkowym atutem jest widok na Śnieżkę, ale zupełnie inny niż ten, do którego przywykliśmy w Polsce.

– Są tu najlepsze knedliki z jagodami, jakie jadłem w życiu. Zawsze świeże, porcję stanowi jeden knedlik wielkości całego talerza, z cienkiego ciasta i z mnóstwem jagód w środku, do tego polany jogurtem jagodowym, stopionym masłem i posypany cukrem pudrem. To najlepsza uczta dla podniebienia, jaką kiedykolwiek przeżyłem w Karkonoszach – wspomina Gortych.

Z Chalupy Na Rozcesti idziemy do schroniska Luční bouda (1413 m n.p.m.), a potem wracamy do Szpindlerowego Młyna, żeby zrobić pętlę. Po drodze możemy zahaczyć o punkt widokowy Karkonosz (Krakonoš, 1422 m n.p.m.).

Czeskie Karkonosze. Zdjęcie Karol Nienartowicz

– Moim zdaniem to najpiękniejszy punkt widokowy w całym paśmie – uważa Gortych i zwraca uwagę, że później schodzimy do miasteczka prawdziwą granią. – Idziemy wzdłuż skalnej ściany, a pokonanie szlaku jest możliwe tylko dzięki metalowym schodkom. To jedyna grań w tych górach – dodaje.

Trasa zasługuje na szczególną uwagę. Pokazuje bowiem Karkonosze, jakie mało kto zna.

– Ludzie idą na Śnieżkę i wydaje się im, że na niej te góry się kończą – podkreśla nasz rozmówca i dodaje: - Nie dzielę Karkonoszy na polskie i czeskie, bo to rozgraniczenie jest jedynie polityczną zaszłością z dawnych czasów. Granica, która była przedmiotem sporu przez kilkaset lat, przestała istnieć. Dla mnie to są jedne góry, które łączy wspólna tradycja, legenda Ducha Gór oraz historia - zwłaszcza schronisk, często mających po 400 lat. One są ewenementem na skalę światową – podsumowuje Gortych.

Tatry trochę inaczej

O to, by znaleźć spokojny szlak w Tatrach, szczególnie w majówkę, nie jest łatwo. Ale z pomysłem na uniknięcie tłumów spieszy Dorota Rasińska-Samoćko, zdobywczyni aż 12 ośmiotysięczników. Himalaistka zabiera nas na jedną ze swoich ulubionych tras – Z Toporowej Cyrhli do Wodogrzmotów Mickiewicza.

– Podchodzę do tego szlaku treningowo i wybieram go głównie zimą, bo w pozostałych porach roku najczęściej nie ma mnie w Polsce. Ale idę tam nie tylko na trening. Lubię obserwować wschód słońca w okolicach Toporowej Cyrhli. Są tam ładne widoki na Małe Ciche i dolne Zakopane – tłumaczy swój wybór himalaistka.

Trasę można zacząć na dwa sposoby. Pierwszy to spacer z Zakopanego wzdłuż asfaltu na granicy Tatrzańskiego Parku Narodowego, aż do Toporowej Cyrhli (ok. 990 m n.p.m.). Możemy też podjechać busem do wejścia na czerwony szlak i tam zacząć wycieczkę.– Czasami zimą przyjeżdżałam do Zakopanego o piątej rano i nie chciało mi się czekać na autobus do Palenicy, więc szłam pieszo. Wiedziałam, że szlak będzie nieprzetarty. Jak do tego dołożymy ciężki plecak, to mamy świetny sposób na poprawienie kondycji – uważa nasza rozmówczyni. 

Wznosząc się powoli, szlak doprowadza nas do Psiej Trawki (1188 m n.p.m.) i dalej do Polany Waksmudzkiej (ok. 1380 m n.p.m.), z której rozciągają się ładne widoki choćby na Dolinę Waksmudzką.

Zdjęcie Karol Nienartowicz

– Potem dochodzimy do Polany pod Wołoszynem. W zeszłym roku szłam tu w styczniu albo lutym. Było dużo śniegu, a szlak nieprzetarty. Odcinek, który powinnam iść 40 minut, zajął mi aż trzy godziny. Ciągle się zapadałam w głębokim śniegu. Do tego była jeszcze taka zmrożona pokrywa lodowa. Szlak, który może uchodzić za łatwy, dał mi spory wycisk – wspomina.

Ale jeśli idziemy, gdy śniegu nie ma, trasa spokojnie nadaje się dla osób zaczynających przygodę z górami albo dla rodzin z dziećmi.

...