Papier to jest papier

Jeśli ktoś chciałby mnie ukarać, to podsuwam dwa pomysły, co mógłby zrobić, aby kara była dotkliwa.

Pierwszy – to wsadzić mnie na kilka miesięcy do luksusowej willi, bez książek, gazet i laptopa, na którym mogłabym pracować, a do tego z zakazem wychodzenia i treningów. Katusze przeżywałabym straszne, a duże prawdopodobieństwo, że nawet bym zwariowała. Druga kara to pozbawienie mnie „gazet” (pojęcie umowne, bo mogą być to zarówno dzienniki, jak też periodyki-magazyny) do czytania podczas podróży pociągiem albo w trakcie jedzenia drugiego śniadania, kiedy to od prasówki jestem uzależniona.

Tylko proszę nie mówić, że mogę wyjąć komórkę i poczytać sobie na małym ekranie. Owszem, mogę, tyle że to już nie to samo. Zresztą i treści nie są te same. Portale rządzą się swoimi prawami i zbyt długich tekstów wręcz unikają. Zmierzają - jak się obawiam - do wersji obrazków albo filmików z co najwyżej krótkimi podpisami. A papier to papier: to przewracanie stron, magia szelestu kartek, duże, przemawiające do wyobraźni zdjęcia, układ strony wpływający na przejrzystość tekstu – tego nawet najlepsze ekrany nie zastąpią. Poza tym czytanie dłuższych treści, wymagających skupienia, samo w sobie wiele nam daje – rozwija intelektualnie, poszerza horyzonty no i wszechstronnie ćwiczy umysł, co może się przydać w różnych dziedzinach.

Mam nadzieję że podzielacie moje zdanie. Niestety, przeprowadzone w Polsce badania czytelnictwa wykazują, że ta dziedzina wśród nas leży! Jeśli chodzi o książki, według danych za rok ubiegły wynika, że aż 39 proc. naszych rodaków nie przeczytało ani jednej pozycji! Ale zostawmy książki, bo z prasą też mamy dramat (z tą ambitniejszą, bo ta z tak zwanych dolnych półek wciąż ma się dobrze).

Kryzys przechodzi między innymi prasa outdoorowa, co trochę dziwi, bo wydawałoby się, że w przypadku jakichś konkretnych, aktywnych, często wręcz ekstremalnych pasji, na poszerzaniu horyzontów powinno nam przecież zależeć. W tym roku z rynku zniknęły choćby „Podróże” i „Żagle” oraz “Poznaj Świat”, a wcześniej padły jeszcze „Voyage” i całkiem fajne „W Podróży”. W tematyce górskiej też nie jest lepiej. Jaką popularnością cieszą się same góry, widać na szlakach. Tymczasem pism stricte górskich w minionych latach mieliśmy raptem dwa – „Góry” oraz „n.p.m.”, który decyzją DWK Kruszona pod koniec 2019 roku również działalność zakończył. Tu los był jednak łaskawy, bo znalazł się inny wydawca, wykorzystano zapał redakcji i wyrosło „Na Szczycie”.

Tyle że sam zapał redakcji to jeszcze za mało. Do tego, żeby na rynku przetrwać, potrzebni są czytelnicy, no i reklamodawcy. W czasach pandemii wszystko stało się podwójnie trudne. Dla wszystkich. O przetrwanie w przeróżnych branżach walczą małe firmy i wielkie sieciówki. Szczęście w nieszczęściu, że jako naród lubimy pomagać, a gdy trzeba, umiemy być solidarni, a to teraz szczególnie ważne. Super nam wyszła spontaniczna akcja z chryzantemami. W Warszawie po informacji, że upada jedna z kultowych cukierni prowadzona od lat przez tę samą rodzinę, dla jej ratowania ustawiły się do niej kolejki ludzi. To budujące.

Rynek wydawnictw też potrzebuje wsparcia. I nie chodzi wcale o to, że wydawca czy dziennikarze nie mają z czego żyć, bo ci jakoś sobie poradzą. Chodzi o być czy nie być pism, które jeśli chcemy, by przetrwały, w tych trudnych czasach trzeba wspierać. „Na Szczycie” też.

Wiem, wielu z nas teraz liczy każdą gotówkę (sama od marca jestem odcięta od pilotowania grup), ale z drugiej strony cena „Na Szczycie” to przecież tyle, co kawa w wielu lokalach, równowartość trzech przejazdów autobusowych - a za to ile czytania! Niektórzy powiedzą, po co płacić za czytanie o górach, gdy trudno jest gdziekolwiek pojechać? Tylko że jeśli pismo nie przetrwa, to potem, gdy już wszystko będzie normalnie, gdzie będziecie szukać inspiracji, porad, ciekawych reportaży i wywiadów? Pamiętajmy o tym.